Dag 06: Peabody Hotel, Lorraine Motel en de Sun Studios

Memphis – Nashville

Omdat we pas om 12 uur hoeven uit te checken, kunnen we rustig aan doen. Het plan is om de eendjes ceremonie te gaan bekijken bij Peabody Hotel. Dit is om 11.00 uur. Maar iets na 8-en zijn we eigenlijk al wel helemaal wakker en ook de koffers zijn al ingepakt. We appen mijn ouders dat we honger hebben en gelukkig zijn zij ook al gereed om richting het ontbijt te gaan.

Het ontbijt is hier vrij uitgebreid, maar om kwart over 8 hebben ze geen gewoon brood meer. Helemaal op! Ze hebben nog wel wat bagels, Engelse muffins en wat chocoladebrood. En verder gelukkig nog wel gewoon roerei, yoghurt en fruit. Bij ons alle vier zijn in ieder geval de magen weer goed gevuld. Omdat het nog maar net 9 uur is, gaan we weer terug naar de kamer. We spreken met mijn ouders af om rond kwart over 10 richting Peabody te lopen. Dat geeft ons mooi nog even de tijd om de ogen even dicht te doen.

Als het kwart over tien is, lopen we naar Peabody Hotel. Het is even zoeken waar ook alweer de lobby is, maar als we deze gevonden hebben, zien we dat het inmiddels al bést druk is. Rondom de fontein zijn alle stoelen bezet, maar je kunt nog wel staan in de gang bij de liften. Laten we dat maar doen. Iets na half 11 worden we welkom gegeten door de Duck Master en wordt de gang afgezet met linten. Kinderen mogen op de grond voor het lint gaan zitten, tegen de rode loper aan. Maar blijkbaar zijn er een paar brutalen bij en gaan er ook gewoon volwassenen op de grond zitten.

Dat lijkt mij niet helemaal de bedoeling, maar de Duck Master en de Belboy bij de liften verwijzen zelfs een paar volwassenen dat ze daar mogen gaan zitten. Ze gaan ook steeds dichter bij de rode loper zitten. Zo zien wij toch bijna niets meer? Nou ja ach, het zal wel.

Om tien voor 11 begint de Duck Master over de geschiedenis van deze traditie te vertellen. En dan is het zo ver, een minuut voor 11 en de Duck Master verdwijnt de lift in om de eenden van de bovenste verdieping te gaan halen. De muziek gaat aan, de lift gaat weer open en… daar waggelen gewoon een paar eenden over de rode loper en floep, duiken zo de fontein in.

Echt te grappig! We lopen nog wat rond en kopen bij de souvenirwinkel een leuk badeendje van Elvis.

Als we weer terug in het hotel zijn, seinen we de Valet bediende in dat hij de auto voor mag zetten. Snel even op en neer naar de kamer om onze koffers te halen en checken dan uit. Rond kwart voor 12 zijn we onderweg naar onze eerste stop: het National Civil Rights Museum. Het is maar een goed vier minuten rijden. Maar wat is dat nou? We kunnen het parkeerterrein niet op. Uh,… het museum lijkt ook helemaal niet open! Ik kijk in ons roadbook en yep, daar staat het: dagelijks geopend van 9.00 uur tot 17.00 uur, behalve op dinsdag. Dan is het gesloten. Echt, serieus! Hoe dom kan ik zijn. Ik had niet voor niets een bezoek aan dit museum natuurlijk gisteren gepland. Hoe stom kan ik dan zijn om bij planwijziging niet even te checken of het een dag later ook nog open is? Goede reisleider dat ik ben, hahaha! Het is gewoon éxact dezelfde fout welke we in 2017 maakten. Toen was het museum ook gesloten. Dus doen we het vandaag wederom met alleen een foto van het motel. Van kamer 306, waar Martin Luther King in 1968 voor de deur stond. Vanaf de balustrade hield hij een toespraak en is toen daar doodgeschoten.

Het museum schijnt ook écht indrukwekkend te zijn. Maar helaas, dat zal toch écht de volgende keer moeten. Voor ons dan de derde keer Memphis. En een derde keer is scheepsrecht, toch?

Op naar onze tweede stop vandaag: de Sun Studios. Sun Studio is de beroemdste studio ter wereld. De carrières van niemand minder dan Johnny Cash, B.B. King, Carl Perkins, Roy Orbison en Elvis Presley startten met opnames aan 706 Union Ave. Een gids leidt je rond door de studio, laat je muziekfragmenten horen en duikt met je in de geschiedenis van Sun Studio. Als je weer naar buiten stapt, weet je hoe de blues en country samen explodeerden tot Rock ’n Roll.

Het is even zoeken naar een parkeerplaatsje, want het is erg druk langs de kant van de weg. We weten ook niet helemaal zeker of we op de lege plekjes die er nog zijn mogen staan. Dan zien we even verderop een grote parkeerplaats. Wel betaald, maar ach. Dan weten we in ieder geval zeker dat het mag.

We lopen terug naar de Sun Studios en kopen vier entreekaartjes. We hebben geluk, want de eerstvolgende tour waar we mee mogen is al over twee minuten. Anders hadden we een heel uur moeten wachten.

Als onze tour begint, lopen we eerst naar boven. Hier vind je onder andere een replica van de radio booth van de populaire Memphis DJ Dewey Phillips. Hij draaide de allereerste Elvis plaat “That’s All Right” in zijn Red, Hot, and Blue show. Luisteraars begonnen te bellen, benieuwd naar de zanger. De belangstelling was zo groot dat Phillips de plaat herhaaldelijk draaide tijdens de laatste twee uur van zijn show.

Daarna weer terug naar beneden, naar het belangrijkste deel van de tour: de officiële opnameruimte. In deze ruimte heeft Elvis zijn allereerste plaat opgenomen. Ook Johnny Cash en Jerry Lee Lewis hebben hier muziek opgenomen, en daarna nog vele andere bekende artiesten. De opnamestudio is nog steeds in gebruik. Echt bijzonder om hier te mogen staan.

Na 40 minuten is de tour afgelopen en mogen we met dé microfoon – waarmee Elvis zijn liedjes heeft ingezongen – op de foto. Onze tourguide, Mark, vraagt of we alsjeblieft niet aan de microfoon willen likken. Want dat schijnt wel eens gebeurd te zijn. Tja, op de microfoon zit natuurlijk DNA van Elvis. Echte Die Hard Fans zijn zo gek als een deur en die willen dat nog wel eens doen 😉

Dan maken we nog wat foto’s van de buitenkant en zien we dat we iets verderop, aan de achterkant van het gebouw, gratis konden parkeren. Whoops… Ook maken we foto’s van de échte voorkant van de studios, waar Elvis door de deur is gelopen. De voordeur van de Studios nu, is van de giftshop. Welke er vroeger natuurlijk niet was.

Eenmaal terug bij de auto stellen we de navigatie in op een Walmart, ergens op de route naar Nashville. We slapen de aankomende drie nachten in een appartementje in het centrum, maar daar hebben we geen ontbijt bij. Plan is dus om bij de Walmart wat brood, bagels en beleg te gaan halen. Onze Tom Tom wordt ingesteld op een Walmart in Jackson. Een uur en een kwartier rijden. Ik begin deze leg met rijden, zodat we bij de Walmart kunnen wisselen en ik aan het verslag kan werken.

Als we bijna een uur onderweg zijn, geeft onze Pacifica aan dorst te hebben. Niet veel later zien we langs de weg dat een paar afslagen verder een Mac Donalds zit. Daar zal dan vást ook wel in de buurt wat benzine te halen zijn. De achterbank veert ineens op… Mc Shake!

We nemen alle vier een medium shake: Martijn en mijn vader een vanille, mijn moeder de aardbei en ik ga voor de chocolade versie. Maar wat duurt het lang zeg. Moeten ze de koe nog melken? Als we er naar vragen, blijkt dat de aardbeivariant het niet doet. Is dat serieus waarom het zo lang duurt? Hoezo moeten we hier zelf naar vragen en wordt dit niet gewoon meteen doorgegeven aan ons? Uiteindelijk kiest mijn moeder dan ook maar voor vanille. In de auto worden de shakes heerlijk opgeslurpt.

Bij afslag 80b gaan we eraf en parkeren we niet veel later de auto bij de Walmart.

We lopen wat rond en ons karretje wordt gevuld met volkorenbrood, bagels, wat ham en kipfilet, boter, creamcheese, jam, oploskoffie en chocomelk. Daarmee komen we de aankomende drie ochtenden wel mee door. Verder gaat er ook een sixpack Sam Adams Summer Ale in het boodschappenkarretje en wat pinda’s. Altijd lekker om tijdens het TV kijken wat te knabbelen te hebben. We vervolgen onze weg richting Nashville. Het plan is om naar de Opry Mills te rijden. Een winkelcentrum waar ze ook een vestiging van Skechers hebben. Eens kijken of we daar wellicht kunnen slagen. Inmiddels is Martijn achter het stuur gekropen en heb ik de laptop op schoot naast hem. De achterbank vermaakt zich met wat spelletjes op de smartphone, doet even de ogen toe of kijkt juist wat naar buiten.

Een half uurtje voordat we er zijn, geeft Martijn aan dat hij eigenlijk wel klaar is met rijden. Het is een vrij saaie weg, wel door prachtig groen, maar verder is er niet veel te zien. Zijn ogen vallen bijna dicht, dus we slaan af bij de eerstvolgende exit om daar bij een tankstation van chauffeur te wisselen. Als we rondom Nashville rijden, begint het verkeer al wat drukker te worden. Maar gelukkig is er nergens file. Dan zijn we bij de afrit voor Grand Ole Opry. Daarnaast ligt het winkelcentrum. Het is even bekijken waar we willen parkeren, want we willen niet al te ver lopen naar Skechers. Maar dat is nog lastig te vinden. Dan rijden we langs de Grand Ole Opry. Er staat behoorlijk wat publiek voor de deur en de mensen blijven maar toestromen om daarheen te gaan. Geen idee wat er vanavond voor optreden is.

We parkeren uiteindelijk de auto bij de ingang waar ook Madam Tussaud is. Als we het winkelcentrum inlopen, zien we dat het nog een stukje lopen is naar Skecher. En eigenlijk willen we ook nog even een toiletstop maken. De toiletten blijken vrijwel naast Skechers te liggen. Fijn. Als we Skechers inlopen, zien we dat deze vestiging ook niet heel groot is. Maar uiteindelijk slagen zowel mijn vader als Martijn voor een paar. Dat komt mooi uit, want het tweede paar is voor de helft van de prijs.

Dan lopen we naar de foodcourt. Hier zit namelijk ook TGI Fridays en daar hebben we nu eigenlijk wel zin in. Alhoewel een snelle hap bij de foodcourt ook wel lekker is. Maar nee, dat besluiten we niet te doen. Het is voor ons eigenlijk een feestdag. Vandaag exact 19 jaar geleden zijn Martijn en ik samen gaan wonen. En dat is toch even een dag om bij stil te staan. Ja toch? Alle gelegenheden om te kunnen vieren, moet je ook vieren!

Het is niet druk bij Fridays en we mogen meteen plaatsnemen in een booth. We maken het de serveerster erg gemakkelijk. Vier keer hetzelfde: een half rack ribs met de bekende bourbonsaus. Al wil Martijn de pittigere versie wel proberen. Het duurt even voordat het eten voor onze neus staat. Maar wellicht lijkt het lang omdat we best wel honger hebben. Naast het ontbijt vanochtend en een milkshake van de Mac hebben we natuurlijk niets meer gegeten.

Als ons eten komt, zien we dat de saus er niet bij zit. De ribs zijn natuurlijk geglaced met de saus, maar wij willen eigenlijk ook wel een beetje extra saus erbij.

Daar doet de serveerster helemaal niet moeilijk over en krijgen vier volle bakjes saus erbij.

Het eten smaakt echt erg lekker. Doordat hier een half rack ook echt een half rack is, krijgen we allemaal ons bord ook gewoon op. Al heeft mijn vader nu juist spijt om geen heel rack besteld te hebben, het was gewoon echt té lekker. Maar aan de andere kant: dan eet je jezelf ook weer buikpijn en dat is ook weer niet prettig.

Als we het eten op hebben, blijkt het winkelcentrum gesloten te zijn. Ohja, het winkelcentrum sluit om 20.00 uur en dat is het natuurlijk nét geweest. Via de parkeerplaats lopen we terug naar de auto. Met de ‘paniek’ button op de autosleutels is deze snel teruggevonden.

We stellen de navigatie in op ons onderkomen in Nashville: Bode. Dit blijkt 12 minuten rijden te zijn. De parkeerplaats van ons appartementencomplex is snel gevonden. Vanmiddag hebben we de inlogcode van ons appartement al via de sms gekregen, want er is hier geen receptie om in te checken. Het is even zoeken waar we naar binnen moeten, maar uiteindelijk staan we voor onze deur op de eerste verdieping: nummer 213. Met de code open we de deur en staan dan in een behoorlijk grote kamer. Dit appartement is voor de verandering eens niet oubollig ingericht, zoals bijna alle appartementen hier in Amerika zijn. Al zijn er steeds meer appartementen vinden met wat moderne inrichting. Ons appartement heeft twee slaapkamers met ieder een kingsize bed en ook ieder een eigen badkamer.

Dan halen we onze koffers uit de auto en installeren alles op z’n plek. Met zo’n groot appartement is het vrij gemakkelijk om alles op te bergen. Als de eerste pot koffie loopt, probeert Martijn uit te vissen hoe het precies werkt met het parkeren. Bij de parkeerplaatsen kun je een QR code scannen, maar daarmee betaal je behoorlijk veel. Via een code in het appartement krijgen we korting. Wel zo fijn, want nu betalen 16 dollar per nacht en anders zouden we 40 dollar per nacht moeten betalen. Dat scheelt nogal, toch? En dat voor vrijwel midden in het centrum van Nashville. Zoals we vanaf ons balkonnetje kunnen zien, zijn de neonlichtjes van Broadway Street net zo ver weg als ons afgelopen hotel in Memphis naar Beale Street. Alhoewel, het lijkt zelfs nog dichterbij!

We proberen eerst via Chromecast onze Videoland te connecten met de TV, maar dan werkt onze VPN niet. Ook via de HDMI kabel wil het maar niet lukken. Mijn ouders besluiten, nadat ze hun kop koffie op hebben, om dan maar GTST op de laptop te gaan kijken in hun slaapkamer. Ik besluit om GTST maar later deze week terug te kijken, zodat ik nu het verhaal van vandaag af kan tikken. Lekker koud biertje on the side.

Als ik over de helft ben met ons verhaal, besluiten we om maar lekker buiten op het balkon te gaan zitten. Wat is het nog heerlijk zwoel buiten.

Omdat ik via de website van Grand Ole Opry geen kaarten heb kunnen scoren voor een tour (24 mei blijft maar op ‘coming soon’ staan en bij 25 mei staat ‘cancelled’ bij), proberen we het morgen maar op goed geluk om een kaartje te scoren ter plaatse. Als het niet lukt, helaas… Dan hebben we nog genoeg andere dingen op de planning staan. Maar dat wordt vervolgd morgen!

Aantal gereden mijlen: 242 (389 km)
Aantal gelopen stappen: 11.528