Cincinnati – Columbus
Om kwart voor 8 lopen we richting het ontbijt. Hier is het gelukkig uitgebreider dan ons vorige hotel. Alleen is hier de ontbijtruimte erg klein. Er staan maar een paar tafels en maar twee daarvan hebben vier stoelen. We confisqueren daar eentje van. We laten het ons goed smaken. Het is alleen een beetje jammer dat de boter in de koeling ligt. Hierdoor is hij eigenlijk helemaal niet smeerbaar. Maar verder smaakt het allemaal prima.
Als we na het ontbijt weer terug lopen naar de kamer is het nog maar net iets over half 9. We spreken af met mijn ouders dat ze rond tien voor 9 naar ons toe komen voor de Formule 1 voor de grote prijs van Monaco. Zo kunnen we nog even ons toiletbenodigdheden afmaken en wat opruimen. Alhoewel eigenlijk alles al in de koffer zit. Dan komen m’n ouders onze kamer binnen. Martijn en ik gaan op bed zitten, mijn vader in de luie zetel en mijn moeder op de bureaustoel.
Dan om 9 uur exact, na de formatieronde, is de start van ronde 7 van dit formule 1 seizoen. Max is gelukkig goed weg. Sterker nog, hij blijft gedurende de race vooraan racen! Een paar ronde voor het einde begint het ineens te regenen. Dat maakt het allemaal nog spannender. De gewone banden worden gewisseld voor inters en Max blijft gelukkig goed op de baan. Hij finisht dan ook als eerste. Woohoo! Ondertussen heeft mijn vader de stand bij het voetbal in de gaten gehouden en die uitslag was minder goed. PSV wint van AZ, maar Ajax verliest van Twente. Dat betekent dus dat PSV tweede is geworden in de eredivisie en Ajax derde. Geen goed seizoen, snel vergeten en door! Volgend jaar maar weer wél kampioen!
Om exact half 12 zitten we in de auto. Maar voordat we onderweg zijn naar Hocking Hills State Park, brengen we de Target nog even snel een bezoekje. Deze zit achter ons hotel, dus dat is heerlijk gemakkelijk. Mijn borstel is niet zo heel fijn meer, dus dan kopen we toch gewoon even een nieuwe bij de Target. Na een flitsbezoekje en een borstel rijker, zijn we dan toch echt op weg naar Hocking Hills SP. Het is ruim 2 uur rijden, dus prima te doen. We rijden weer richting het centrum van Cincinnati en na een bocht naar links zien we in de verte weer de skyline van de stad. Blijft echt prachtig. Daarna rijden we Ohio weer in.
De weg richting het parkje is vooral vrij saai. Het is echt een plattelandse omgeving.
Hierdoor stoppen we na een uurtje even om de benen te strekken, een plasje te plegen en ook de auto weer vol te gooien. Als we bij Jeffersonville eraf gaan, verandert de omgeving eindelijk in mooier landschap. Dan zijn we in Hocking Hills, maar zien dat we het adres van het Visitor Center van het plaatsje ingesteld hebben, niet dat van de State Park. Geeft niets, vragen we toch even binnen hoe we precies naar de State Park rijden.
We worden erg vriendelijk geholpen door een man en hij vertelt ons dat we naar Ash Cave of naar Old Man’s Cave kunnen gaan. Hij legt uit hoe we daar precies naar toe kunnen rijden. We besluiten om naar Ash Cave te rijden, dat blijkt nog een goed kwartier rijden te zijn. De omgeving verandert nu in nóg mooier landschap. We rijden door de heuvels met verschillende haarspeldbochten en de afgrond is slechts gescheiden door een vangrail die vrij dicht tegen de weg aan ligt.
Als we bijna bij Ash Cave zijn, zien we veel auto’s langs de weg staan. Ze staan hier al geparkeerd voor Ash Hills, zo blijkt. De parkeerplaats is namelijk hártstikke vol. Jeetje, wat is het druk. Het is natuurlijk Memorial Day Weekend, maar zo druk hadden we niet verwacht.
Gelukkig vinden we nog een plekje voor onze auto en na weer een plasje, lopen we richting de begin van de trail. Naar Ash Cave is het bijna 500 meter lopen. Er naar toe is een verhard asfalt, zodat de mindervaliden er ook heen kunnen. Via een andere weg kun je dan weer terug lopen naar de parkeerplaats, maar hiervoor dien je wel wat te klimmen en trappen te lopen. Dat gaan we niet doen met onze twee senioren bij ons.
Het is een fijne wandeling, maar erg druk op het pad.
Dan zijn we bij Ash Cave en eigenlijk valt onze mond open van verbazing. We hadden eigenlijk geen verwachting van dit parkje, maar wát is dit prachtig! En een soort inham stroomt vanaf boven een klein watervalletje.
Het is jammer dat het zo druk is, want als het wat rustiger zou zijn, komen de foto’s natuurlijk beter over. We lopen nog een stukje naar boven, maar als we halverwege zijn, blijkt dat de ondergrond wat nat en modderig is. Je moet ook nog eens bukken. Mijn ouders laten dat voor wat het is en lopen weer terug. Martijn en ik lopen nog een klein stukje verder. Het is écht prachtig hier! Vanaf de andere kant boven maken we ook nog wat foto’s, maar echt helemaal naar boven lopen doen we niet.
Dan wandelen we weer terug naar de auto. Ja, dit parkje is echt wel een geweldige verrassing. Wellicht dat de andere wandelingen ook erg aan te raden zijn, maar die zijn meer dan een kilometer en met ook met wat meer hoogteverschillen. Daar hebben we op dit moment geen zin in. Ash Cave is echt al een prima pareltje om op te teren 😉
Als we terug zijn bij de auto, pakken we de pretzels en humus uit de auto en gaan aan een picknick tafeltje zitten. Het is wellicht geen volledige lunch, maar het volstaat voor nu.
Na een paar pretzels lopen we weer terug naar de auto en stellen we de navigatie in op ons hotel in Columbus. Ruim een uur. Martijn neemt het stuur van mij over en ik pak de laptop alvast uit de tas. Het eerste stuk is nogal bochtiger, dus houd ik de laptop nog even uit. Maar bij Logan gaan we de highway 33 op en dat rijdt al een stuk fijner. Dus begin ik alvast aan het verslag van vandaag.
Dan komen we in de buurt van Columbus en begint het verkeer wat drukker te worden, maar gelukkig wordt het nooit echt een file. Om half 6 zijn we bij ons hotel Courtyard by Marriott in Easton. Een wijk of voorstad in het Noordoosten van Columbus. We checken in en krijgen de kamernummers 410 en 403.
Het zijn eigenlijk exact dezelfde kamers, maar doordat 410 naast de liftschacht zit, is die ruimte gebruikt voor een langere gang in de kamer. De kamer is dus dieper dan de onze. Het ziet er allemaal prima uit en we halen de koffers uit de auto en stallen ze op de bagagetrolley. Super handig die dingen.
We spreken af met mijn ouders om rond kwart over 6 om richting The Cheesecake Factory te gaan. Dit zit namelijk op nog geen 5 minuten lopen. Deze locatie hebben we uitgekozen omdat vrijwel naast dit hotel een World of Beer zit. Daar kun je ook lekker eten (volgens vrienden van ons, wij zijn er nog nooit geweest), maar bij The Cheesecake Factory heb je veel meer verschillende keuzes. Dat is vooral voor mijn ouders wel handig, omdat bij World of Beer vooral veel barfood of hamburgers zijn.
Om kwart over zes lopen we richting The Cheesecake Factory. We krijgen een plaatsje achterin in een booth en bestellen wat fris. Martijn en ik gaan na het eten nog wat drinken bij World of Beer, dus kunnen nu prima af met wat cola. Mijn vader neemt de Parmesan-Herb Crusted Chicken, Martijn de Thai Coconut-Lime Chicken. Mijn moeder en ik kiezen iets uit het SkinnyLicious menu. Dit zijn gerechten onder de 600 calorieën en we hopen eigenlijk dat de porties daardoor ook een stuk minder zijn. Mijn moeder gaat voor de Chicken Pasta en ik voor de Chicken Soft Tacos.
Maar het duurt en het duurt… en het duurt voordat ons eten komt. Na ruim een half uur zeggen we er iets van. Onze serveerster vertelt ons dat ze gaat kijken waar ons eten blijft. Maar het komt nog steeds niet. Bij de derde keer dat we het navragen, vraagt Martijn naar de manager. Mag hij komen uitleggen waarom het zo lang duurt. En binnen een minuut komt ons eten.
We hebben dus bijna een uur (circa 50 minuten) op ons eten moeten wachten. Dat kan gewoon écht niet! De manager komt langs en vertelt ons dat de serveerster het vergeten was in het systeem te zetten. Nou, dat is heel fijn, maar daar kopen we niets voor. Als later de serveerster langskomt om te vragen of we wellicht nog wat refills op ons drinken willen, krijgen we niet eens een excuus van haar. Nou ja zeg. Martijn en ons pa willen graag een refill, maar in plaats van dat ze nieuw drinken gaat halen, neemt ze gewoon de nog half gevulde bekers mee. Dat hebben we eigenlijk nog nooit meegemaakt in al onze vorige Amerika vakanties. Normaal krijg je gewoon een vol nieuw glas naast je oude gezet. Nu zijn mijn vader en Martijn gewoon bijna 5 minuten drankloos. En dat is met wat pittig eten niet heel fijn. Dan wil je gewoon kunnen drinken!
Als ze de twee nieuwe drankjes op tafel zet, zegt ze erbij dat we cheesecake op de kosten van de zaak mogen uitzoeken. Maar we willen eigenlijk geen cheesecake. We zitten propje vol joh! Zelfs meenemen willen we niet. Vanavond hebben we geen tijd om het op te eten en dan leuren we er weer mee naar ons volgende hotel. We vragen aan haar of ze wellicht gewoon wat korting kan geven op ons eten, daar hebben we meer aan. Ze gaat het regelen.
Het bonnetje wordt op tafel gelegd en dan zien we dat ze voor elk gerecht 10 dollar korting heeft gegeven. Dat betekent gewoon dus 40 dollar eraf! We houden nu nog maar 60 dollar over aan ons hoofdgerechten en drinken. Dat is dus gewoon bijna de helft korting! Zie dat maar eens voor elkaar te krijgen in Nederland. Dat gaat never nooit gebeuren. Onze serveerster heeft nog steeds geen sorry gezegd, maar dit vinden we uiteraard een prima oplossing en we geven uiteindelijk toch 18% fooi.
Buiten nemen we afscheid van mijn ouders. Zij gaan terug naar het hotel, terwijl wij World of Beer nog induiken. We gaan zitten aan de bar en geven de barman de vrije hand. Wij willen graag beide een flight met lokale biertjes, maar geen IPA’s graag. Martijn krijgt op zijn proefplankje: Barley’s Brewing Blood Thirst (Wheat Ale), Wolf’s Ridge Pickle in the Sky (Cream Ale), Pretentious Barrel House Pastiche (American Wild Sour Ale) en een Madmoon Hella Good (een cider). Op mijn proefplankje staat: Fat Head’s Fuzzy Wuzzy (Wheat Ale), Jackie O’s RIP the Script (Brown Ale), Wolf’s Ridge Walking Taco (Light Lager, Mexican Style) en een Rusty Rail Fool’s Gold Nitro (een Hefeweizen verrijkt met pindakaas smaak).
Omdat onze beide plankjes anders zijn, besluiten we om ieder voor de helft op te drinken en dan de plankjes te wisselen. Zo kunnen we dus beide 8 verschillende biertjes proeven. De Wolf’s Ridge Pickle smaakt een beetje apart, maar vies is het absoluut niet. Het smaakt een beetje alsof je augurken sap drinkt. En laten we dat nou best lekker vinden 😊 Maar om dat nu als bier te bestempelen… dat weten we zo net nog niet. De Sour Ale vind ik vooral niet mijn biertje. IPA is niet mijn ding, maar Sour Ale blijkbaar ook niet.
De Hefeweizen met pindasmaak bevalt ons beide wél echt enorm. Ja, die is erg lekker! Nadat we ons proefplankje op hebben, bestellen we nog een Lexington Brewing Kentucky Bourbon Barrel Ale om het af te leren.
World of Beer gaat ook op ons lijstje om zeker weer eens naar terug te gaan.
Kwart over tien zijn we weer terug op de kamer en tik het vervolg van ons verslag van vandaag. Het duurt alleen wel ietsjes langer, want met al dat bier op, wil het niet helemaal meer vlotten. En dat Friends op de achtergrond op staat, helpt ook niet mee.
Morgen gaan we richting Sandusky via Longaberger. Het bedrijf zelf is niet zo bijzonder, maar het gebouw waar ze in zitten wel. Het staat bekent als de grootste picknickmand ter wereld. Nou, we zullen het eens gaan zien.
Aantal gereden mijlen: 216 (348 km)
Aantal gelopen stappen: 9335
USA Tour 2023 